Η ενασχόληση με τα κοινά

Είναι πολύ πιο δύσκολο στις μέρες μας να ξεχωρίσουμε τους λόγους για τους οποίους ασχολείται κανείς με τα κοινά. Αν πρόκειται για ουσιαστική ανιδιοτέλεια, ή άλλους λόγους που κρύβουν συμφέρον και προσωπικά κίνητρα. Στα κόμματα και τους πολιτικούς φορείς ο περισσότερος κόσμος καταδικάζει εκ των προτέρων τη συμμετοχή των υποψηφίων ως σκόπιμη και ιδιοτελή, γεμάτη σκοτεινά μυστικά και παθογένειες. Σε συλλογικά όργανα και φορείς αλλάζει λίγο η εικόνα και αφήνουμε μικρά παράθυρα, αναγνωρίζοντας ότι οι συμμετέχοντες επιθυμούν το κοινό καλό. Τα όρια δυσδιάκριτα και το ένστικτο των απλών πολιτών δικαιωμένο τις περισσότερες φορές. Χρειάζονται δηλαδή, πολλά διαπιστευτήρια για να αποδείξει κάποιος ότι από τη θέση όπου εκλέχτηκε θα δουλέψει για το σύνολο και όχι για τη μονάδα. Λίγοι διαθέτουν αυτό το πλεονέκτημα, και είναι κυρίως νέα και άφθαρτα πρόσωπα που δουλεύουν στη ζωή τους και έχουν δημιουργήσει ένα υπόβαθρο με μόχθο και διαρκή αγώνα. Κατά καιρούς γίνονται έργα όπως εκτελέστηκαν και πριν από λίγα χρόνια, αλλά οι καιρικές συνθήκες γεννούν την ανάγκη για νέα. Άλλωστε όταν δεν προσέχουμε τη φύση εκείνη μας εκδικείται, ως γνωστόν. Και στη Σιθωνία δεν προσέχουμε όπως και όσο θα έπρεπε τον ορεινό της όγκο. Στην περίπτωση των κατολισθήσεων, η πολιτεία οφείλει να κατανοήσει ότι η Χαλκιδική έχει ανάγκες χειμώνα-καλοκαίρι όπως και κάθε άλλη περιφερειακή ενότητα. Με την αποχώρηση των τουριστών δεν ερημώνει ο τόπος. Αντιθέτως υπάρχει συνεχής κίνηση και έλευση επισκεπτών, κατόχων β κατοικίας και εκδρομέων, που καθιστούν κάθε πρόβλημα ως άμεσης αντιμετώπισης. Φανταστείτε να σημειωθεί ατύχημα από την πτώση βράχων και να θρηνήσουμε θύματα. Ποιος θα έχει πραγματικά την ευθύνη;