Ελιά Χαλκιδικής… από την Αίγυπτο

Φέτος η ελιά Χαλκιδικής ζει το παράδοξο της μεγάλης ποσότητας με τον μικρό καρπό. Παραμένει όμως εξαιρετική ως προς την ποιότητα και τη γεύση της, δηλαδή, τα κύρια χαρακτηριστικά που της έδωσαν Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης.

Οι πράσινες ελιές Χαλκιδικής ταξιδεύουν ανά τον κόσμο σε διεθνείς αγορές και τα τελευταία χρόνια έχουν μπει στα ράφια μεγάλων καταστημάτων τροφίμων. Πωλούνται σε θελκτικές συσκευασίες, κυρίως μικρών ποσοτήτων. Στις ΗΠΑ μάλιστα εξάγεται προϊόν από χωριό της Χαλκιδικής, και πωλείται σε συσκευασία 30 γραμμαρίων έναντι ως και 4 δολαρίων!
Όταν η παραγωγή, η μεταποίηση και το εμπόριο γίνονται από το ίδιο πρόσωπο, τότε τα οικονομικά μεγέθη έχουν άλλες διαστάσεις. Τα νούμερα είναι διαφορετικά όμως όταν ο παραγωγός δεν κάνει τίποτα άλλο παρά μόνο την καλλιέργεια. Πουλάει τη σοδειά σε τιμή που θα δώσει ο έμπορος (βλέπουμε τις φετινές αντιδράσεις) κι από κει και πέρα δεν γνωρίζει πού και πώς θα φτάσει το προϊόν.
Το κακό είναι ότι η ιχνηλασιμότητα του προϊόντος… είναι άγνωστη γενικώς. Πού καταλήγει η ελιά Χαλκιδικής, και πώς αναμειγνύεται με ελιές Τουρκίας και Αιγύπτου δεν το γνωρίζει κανείς. Επίσης, με τις «ευλογίες» των ελεγκτικών μηχανισμών (βλ. λιμένες και τελωνεία) μπαίνουν τόνοι ελιάς από τρίτες χώρες, και στη συνέχεια τυποποιούνται και «βαφτίζονται» ελληνικές. Αυτό βολεύει πάρα πολύ όταν η ντόπια παραγωγή είναι μικρή σε ποσότητα και μέγεθος καρπού.
Οι απώλεια εισοδήματος είναι τεράστια για τον παραγωγό, αλλά και η δυσφήμιση του προϊόντος είναι ένας σοβαρός κίνδυνος. Όταν η Χαλκιδική προσπαθεί ποιοτικά να δώσει την καλύτερη επιτραπέζια ελιά, με ιδιαίτερη γεύση, άρωμα, συστατικά, και το προϊόν νοθεύεται με άλλα, κατώτερης ποιότητας, τότε αργά ή γρήγορα πέφτει η αξία του.
Θα προστατεύσουμε την πράσινη ελιά Χαλκιδικής ή όχι;