8ο Sustainability Summit του Economist με τη Μαρέβα Γκραμπόφσκι-Μητσοτάκη

Πάρα πολλές φορές γινόμαστε μάρτυρες γραφειοκρατικών καταστάσεων που οδηγούν σε καθυστέρηση μεγάλα αναπτυξιακά έργα του τόπου. Στη Χαλκιδική έχουμε πολλά παραδείγματα του σήμερα αλλά και του πρόσφατου παρελθόντος, όταν επιχειρηματίες έδιναν μάχη για να πείσουν για την σημασία της επένδυσής τους στην τοπική οικονομία, στην τοπική πρόοδο. Αρκετοί επενδυτές λοιδορήθηκαν και οδηγήθηκαν σε φυγή, όχι επειδή τους έδιωξαν αλλά επειδή επέλεξαν να βγάλουν τα χρήματά τους εκτός Ελλάδας, κάπου, όπου σε μικρότερο χρόνο και λιγότερη… χαρτούρα, θα κατάφερναν να κάνουν κάτι σοβαρό και σπουδαίο. Κακά τα ψέματα, το ¨μεγαλουργείν¨ στην Ελλάδα έχει πεθάνει. Με το ζόρι επιβιώνει μια επιχείρηση, όχι να ανελιχθεί κιόλας στην επιχειρηματική βαθμίδα! Σε ένα νομό όπως η Χαλκιδική, η εικόνα είναι τρις φορές χειρότερη, λόγω της μάστιγας που λέγεται στελέχωση των υπηρεσιών. Καταθέτεις δικαιολογητικά για το πιο απλό κατάστημα εστίασης 3 χρόνια νωρίτερα, κι όταν κάνεις επιτέλους opening έχει αλλάξει η μισή νομοθεσία και τα χαρτιά σου είναι άκυρα. Ξενοδοχεία ολόκληρα μάχονται με τη γραφειοκρατία για να πάρουν ΜΠΕ ή άλλες άδειες λειτουργίας και εργασιών. «Συγγνώμη, αλλά ο υπάλληλος λείπει με άδεια», σου λένε στο τηλέφωνο, σαν το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο. Στον ιδιωτικό τομέα όμως δεν είπε ποτέ κανείς ότι λυπάται γιατί δεν έχει υπάλληλο. Οι πελάτες θα κάνουν φτερά. Στην περίπτωση των επενδυτών κάνουν φτερά η υπομονή τους, και τα λεφτά τους. Αν πρόκειται για όμιλο- Κολοσσό όλα αντιμετωπίζονται. Αν όμως μιλάμε για το επιχειρείν των μικρομεσαίων… τότε δεν υπάρχει ελπίδα.